Πολλοί από τους παίκτες της Ίντερ εξακολουθούν να το νιώθουν. Δεν είναι τόσο η περηφάνια για την επιστροφή τους στο Champions League, ακόμη και μετά το πνεύμα που έδειξαν στον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα. Είναι πραγματικά ο πόνος από την τελευταία τους εμφάνιση σε αυτό το στάδιο το 2023. Οι παίκτες της Ίντερ θυμούνται ακόμη την απογοήτευση στο γήπεδο της Κωνσταντινούπολης.
Δεδομένου ότι η Μάντσεστερ Σίτι κατέκτησε το τρεμπλ εκείνη τη σεζόν, η νίκη τους με 1-0 έχει παρουσιαστεί ως αναπόφευκτη, μια μετατροπή απείρως ανώτερων πόρων σε θρίαμβο. Η Ίντερ δεν το βλέπει έτσι. Πίστευαν ότι έπρεπε να είχαν κερδίσει και ήταν μόνο μια κακή εμφάνιση του Ρομέλου Λουκάκου που τους χώριζε από τη δόξα.
Έτσι, η περηφάνια δεν αρκεί εδώ, καθώς αντιμετωπίζουν άλλη μια κρατικά ελεγχόμενη ομάδα. Η Ίντερ είναι αποφασισμένη να το διορθώσει, ακόμη και μετά την αποτυχία τους κόντρα στη Νάπολι σε έναν συναρπαστικό αγώνα τίτλου στη Serie A το προηγούμενο Σαββατοκύριακο.
Υπάρχει μια φωτιά μέσα στην ομάδα που τους έχει παρακινήσει σε αυτή την πορεία στο Champions League. Ποιος πραγματικά πίστευε ότι θα ξεπερνούσαν τη Μπάγερν Μονάχου και την Μπαρτσελόνα; Ποιος πιστεύει τώρα ότι θα νικήσουν αυτή την Παρί Σεν Ζερμέν;
Λοιπόν, η Ίντερ πιστεύει, και κανείς δεν μπορεί να πει ότι έχουν ευνοϊκή κλήρωση αυτή τη φορά. Έχουν απορριφθεί σε κάθε στροφή, αλλά έχουν δείξει αντίσταση σε κάθε ευκαιρία.
Αυτοί που είναι κοντά στην ομάδα μιλούν ακόμη και για «πνεύμα πολεμιστή». Αυτό έχουν δείξει, ειδικά σε εκείνον τον ημιτελικό. «Δώσαμε τα πάντα στο γήπεδο», είπε ο τερματοφύλακας Γιαν Σόμερ. Αυτή η πάθος έχει φυσικά διαχυθεί γύρω από τον σύλλογο και εκτός γηπέδου, όπου υπάρχει πραγματικά μια περηφάνια για την μεγαλοπρέπεια τους.
Οι εσωτερικοί γνώστες ενθουσιάζονται για μια παλιομοδίτικη ομάδα σε έναν παλιομοδίτικο σύλλογο, με απόλυτα θετικό τρόπο. Παρά την κατάσταση της PSG ως της νέας ελίτ, η Ίντερ είναι η ευρωπαϊκή βασιλική οικογένεια εδώ. Μια νίκη θα τους έδινε τέσσερα Ευρωπαϊκά Κύπελλα μετά το 1964, 1965 και 2010, ισοφαρίζοντας την Άγιαξ, και ξεπερνώντας τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Ο σύλλογος έχει φυσικά περιβαλλόμαστε από αυτές τις αναμνήσεις αυτή την εβδομάδα, ενισχύοντας τη θεσμική μνήμη. Η δύναμη της τελευταίας έχει γίνει θέμα των πρόσφατων ευρωπαϊκών σεζόν, ειδικά με την αναγέννηση της Ρεάλ Μαδρίτης ανάμεσα σε σύγχρονες δυνάμεις, και έχει απήχηση σε εκστρατείες όπως αυτή. Δεν θα έχει πάντα επιρροή, φυσικά, αλλά είναι πάντα εκεί. Απλά πρέπει να κοιτάξετε την άμυνα.
Η ομάδα του Σιμόνε Ιντζάγκι δεν χτίζεται πάνω σε αυτό, αλλά η ευρωπαϊκή κληρονομιά του συλλόγου είναι, δεδομένου ότι ήταν οι σημαιοφόροι του κατενάτσιο. Έχουν στηριχθεί σε αυτό όταν χρειάστηκε σε αυτή την εκστρατεία. Είναι σαν να ζωντανεύει αυτή η μνήμη, καθώς και δεκαετίες κουλτούρας και προπονητικής.
Αυτή η αντίσταση είναι ακόμη πιο σημαντική εν μέσω των παρόντων πραγματικοτήτων. Η Ίντερ μπορεί να έχει τρία Ευρωπαϊκά Κύπελλα, αλλά έχει και ετήσια έσοδα 327 εκατομμυρίων λιρών, σύμφωνα με τους τελευταίους λογαριασμούς. Αυτό είναι μόλις το 58% του μισθολογικού κόστους της PSG και τοποθετεί την Ίντερ στην 14η θέση στην κατάταξη χρημάτων του ποδοσφαίρου της Deloitte. Το τελευταίο αναφερόμενο μισθολογικό κόστος της Ίντερ των 192 εκατομμυρίων λιρών είναι δεκάδες εκατομμύρια λιγότερο από την Άστον Βίλα (250 εκατομμύρια), την Τότεναμ (217 εκατομμύρια) και την Νιούκαστλ (213 εκατομμύρια).
Αυτό έχει σημασία, λυπηρά, αλλά είναι επίσης ο λόγος που το πνεύμα της Ίντερ έχει σημασία. Είναι αυτό που πυροδοτεί την τόσο μεγάλη απόδοση.
Φυσικά, υπάρχει κάτι παραπάνω από αυτό. Η ικανότητα της Ίντερ να αλλάξει έμφαση, για την κλασική ευρωπαϊκή άμυνα, ταιριάζει στην θέση τους σε μια νέα τάση.
Ο πραγματισμός, ή τουλάχιστον η συμβιβασμένη ιδεολογία, έχει επιστρέψει. Ο Ιντζάγκι θεωρείται ανώτερος στην εφαρμογή μεταβάσεων. Αντίπαλες αποδυτήρια ενθουσιάζονται γι’ αυτό. Η Ίντερ μπορεί να παίξει, όπως φαίνεται με την τεχνική του Νικολό Μπαρέλα, αλλά μπορεί επίσης να σπάσει. Ορισμένοι συγκρίνουν αυτό με το πώς η Μπαρτσελόνα γνωρίζει πώς να πιέσει, σαν να είναι δεύτερη φύση. Η Ίντερ γνωρίζει πώς να ευδοκιμεί στη μετάβαση.
Ένας προπονητής αυτή τη σεζόν θαύμασε πώς η ομάδα του έχασε την μπάλα και μέσα σε δευτερόλεπτα, οι παίκτες της Ίντερ ήταν σε θέση και έφυγαν τρέχοντας. Πραγματικά δεσμεύουν παίκτες μπροστά. Οι δύο πλάγιοι μπακ, ο Ντένζελ Ντάμφρις και ο Φεντερίκο Ντιμάρκο, είναι απαραίτητοι γι’ αυτό. Είναι πάντα εκεί, πιέζοντας τα όρια. Η Μπαρτσελόνα το ένιωσε αυτό ιδιαίτερα. Η αμείλικτη επιμονή τους είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτη από το γεγονός ότι οι περισσότερες ομάδες έχουν μια ανισορροπία, όπου ένας μπακ είναι πιο αμυντικός και ο άλλος πιο επιθετικός. Οι μπακ της Ίντερ συνεχώς κάνουν και τα δύο.
Αυτό αντικατοπτρίζει κάτι άλλο που είναι εντυπωσιακό σε αυτή την ομάδα. Οι αντίπαλες ομάδες διαπιστώνουν ότι, εκτός από τους πλάγιους μπακ, η Ίντερ δεν κάνει πραγματικά τίποτα που να σας εκπλήσσει. Οι δύο κεντρικοί αμυντικοί υποχωρούν βαθιά. Μπροστά, κερδίζουν την μπάλα και προσπαθούν να μπλέκονται πίσω σας σε δύο πάσες. Ο Μάρκους Θουράμ κάνει αυτές τις καυτές κούρσες, ο Λαουτάρο Μαρτίνεζ εκμεταλλεύεται οποιαδήποτε δεύτερη μπάλα.
Όπως λέει μια πηγή, με κολακευτικό τρόπο, ο Λουίς Ενρίκε δεν θα έχει δύσκολο έργο να προετοιμαστεί για την Ίντερ. Αυτό απολύτως δεν σημαίνει ότι η ομάδα του θα βρει το παιχνίδι εύκολο.
Είναι σαν να ξέρετε τι θα κάνει η Ίντερ, αλλά το κάνουν σε αυτό το φρενήρη επίπεδο και το να το σταματήσετε είναι η πραγματική πρόκληση.
Εκεί είναι που το «πνεύμα πολεμιστή» είναι τόσο σημαντικό. Δυναμώνει τα πάντα, με τρόπο που θυμίζει τις καλύτερες ιταλικές ομάδες. Η απλή απόλαυση της άμυνας γίνεται μολυσματική, ταιριάζοντας με την vintage εικόνα του Ιντζάγκι να χτυπάει τις γροθιές του με ενθουσιασμό στη βροχή.
Από την άλλη πλευρά, ο προπονητής είναι πολύ καλός στο να εντοπίζει αδυναμίες στους αντιπάλους. Είναι κλασική ιταλική διαχείριση ατομικών παιχνιδιών, προερχόμενη από την εξαιρετική προπονητική εκπαίδευση τους, με την προεξοχή του Κοβερτσιάνο, γνωστό ως το «Πανεπιστήμιο του Ποδοσφαίρου». Αυτό είναι επίσης αναμενόμενο από το 2009-10 και καθιστά την Ίντερ μια εξαιρετική ομάδα κυπέλλου.
Φυσικά, θα επιμείνουν ότι είναι πολύ περισσότερα από αυτό. Η Ίντερ πιστεύει ότι είναι ακόμη η καλύτερη ομάδα στην Ιταλία, ανεξαρτήτως της κατάταξης στη Serie A. Νιώθουν ότι ο μόνος λόγος που δεν διατήρησαν τον τίτλο ήταν επειδή είχαν μια πλήρη νέα εκστρατεία Champions League να διαχειριστούν, ενώ η Νάπολι δεν είχε καθόλου ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ακόμη και τότε, ήρθε η στιγμή που ο Γιαν Μπίσεκ έδωσε πέναλτι στο 87ο λεπτό για ισοπαλία 2-2 με τη Λάτσιο πριν από δύο εβδομάδες.
Αυτό ίσως δείχνει πού κάνει διαφορά ο μισθός, ειδικά αν αγωνίζεσαι σε πολλαπλά μέτωπα, με ένα από αυτά να περιλαμβάνει την ελίτ. Ο Ιντζάγκι έχει διαχειριστεί καλά το ρόστερ της Ίντερ και η χημεία είναι καλή. Αυτό συμβαίνει επειδή έχουν δύο δυνατούς παίκτες σε κάθε θέση, αλλά ένας ξέρει ότι είναι η πρώτη επιλογή και ο αναπληρωματικός είναι γενικά ικανοποιημένος.
Ο ήρωας του ημιτελικού, Νταβίντε Φρατέσι, είναι ένα παράδειγμα. Βγήκε από τον πάγκο και εκτοξεύτηκε. Ωστόσο, το μισθολογικό κόστος τους έχει αφήσει σε έλλειψη σε ορισμένες περιοχές, ειδικά αν ο Μαρτίνεζ είναι ανέτοιμος. Ο Μεχντί Ταρεμί απλά δεν είναι ο ίδιος τύπος παίκτη. Ο Μαρτίνεζ ο ίδιος σχεδόν προσωποποιεί κάποια από αυτή την Ίντερ στο πώς συχνά απορρίπτεται σε κορυφαίο επίπεδο αλλά εξακολουθεί να αποδίδει εκεί τόσο αποτελεσματικά.
Η Ίντερ φτάνει εδώ παρά αυτή τη σχετική έλλειψη βάθους.
Όλα αυτά έχουν οδηγήσει τον Ιντζάγκι να προσελκύσει σημαντικό ενδιαφέρον από την Τότεναμ και τη Σαουδική Αραβία. Οι πληροφορίες λένε ότι είναι διατεθειμένος να μείνει. Νιώθει ότι υπάρχει ακόμη δουλειά να γίνει.
Υπάρχει τώρα ένας ακόμη τελικός Champions League που πρέπει να κερδηθεί. Οι παίκτες το νιώθουν αυτό, το συναίσθημα, η αίσθηση της ιστορίας, η αποφασιστικότητα να το διορθώσουν.
