ΜΟΝΑΧΟ, Γερμανία — Η νίκη της Παρί Σεν Ζερμέν στο Champions League σημαίνει ότι ο σύλλογος και η πόλη είναι πλέον (ακόμα περισσότερο) επίσημα στον χάρτη του ποδοσφαίρου. Τι ακολουθεί;
Η ταπεινωτική ήττα του Ίντερ με 5-0 το βράδυ του Σαββάτου δεν ήταν απλώς η είσοδος της PSG στον μεγάλο κόσμο, αλλά ανοίγει νέους ορίζοντες για το πού μπορεί να πάει αυτός ο σύλλογος. (Έχουν ξοδέψει πολλά χρήματα την τελευταία δεκαετία και ενώ έχουν κάποιες σημαντικές νίκες, θεωρούνταν κάπως δευτερεύοντες μέχρι να κατακτηθεί το μεγάλο τρόπαιο το Σάββατο το βράδυ.)
Όταν οι Κουβιτικοί Επενδυτές Αθλητισμού (QSI) αγόρασαν τον σύλλογο το 2011 και ο πρόεδρος Νάσερ Αλ-Κελαϊφί άρχισε να ξοδεύει μεγάλα ποσά, η κοινή γνώμη στην ποδοσφαιρική κοινότητα ήταν ότι επρόκειτο για μια συνδυασμένη άσκηση δημοσίων σχέσεων/ήπιας ισχύος, με στόχο την ενίσχυση της εικόνας του Κόλπου ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2022. Αυτό ήρθε και πέρασε. Στη συνέχεια, έγινε θέμα απόδειξης ότι το "έργο" μπορούσε να λειτουργήσει και να παραδώσει το μεγαλύτερο βραβείο του παιχνιδιού. Αυτό επίσης ολοκληρώθηκε.
Που πάμε τώρα; Θα διπλασιάσουν οι QSI την προσπάθεια ή, ενδεχομένως, με την "αποστολή" τους ολοκληρωμένη, θα αποφασίσουν να αποσυρθούν τελείως;
Θα επιστρέψουμε σε αυτό σε λίγο, αλλά είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τι έχει κάνει η QSI για το Παρίσι, μέσα από την ποδοσφαιρική οπτική.
Δεν θέλω να προσβάλλω την Πόλη των Φώτων. Απλά, για πολύ καιρό, σε σχέση με τις παραδοσιακές ποδοσφαιρικές πρωτεύουσες, το ποδόσφαιρο δεν ήταν και πολύ σημαντικό εκεί. Ναι, το Παρίσι είναι το μέρος όπου ιδρύθηκε η FIFA και ναι, εκεί ο Πελέ πέτυχε το εκπληκτικό γκολ του στην ταινία "Escape to Victory". Αλλά, φίλοι, η FIFA ιδρύθηκε το 1904 και σύντομα μετακόμισε στη Ζυρίχη (όχι, αυτό δεν είναι ποδοσφαιρικός κόμβος ούτε) ενώ το εμβληματικό γκολ του Πελέ δεν έγινε ποτέ γιατί ήταν ένα στοιχείο της πλοκής της ταινίας.
Η πραγματικότητα είναι ότι η Γαλλία έχει παράγει μόνο έναν άλλο Ευρωπαϊκό πρωταθλητή, τη Μαρσέιγ, και μην ξεχνάμε ότι βρέθηκαν ένοχοι για στημένα παιχνίδια στη χώρα, με τίτλους να τους αφαιρούνται και να υποβαθμίζονται βίαια. Ως έθνος, έχουν κερδίσει μόνο ένα άλλο Ευρωπαϊκό τρόπαιο: η PSG κέρδισε το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1995-96, τοποθετώντας την ισότιμα με… την Ντιναμό Τιφλίδας, την Μέχελεν και την Μάγντεμπουργκ.
Η Γαλλία στο σύνολό της δεν έχει ιστορικά επιτύχει σημαντικές νίκες στο ποδοσφαιρικό επίπεδο και μέσα στη Γαλλία, η πόλη του Παρισιού επίσης δεν είχε αντίκτυπο. Αληθεύει ότι η Παρί Σεν Ζερμέν έχει κερδίσει τους περισσότερους εγχώριους τίτλους (13), αλλά πριν την εξαγορά της QSI το 2011, η πόλη ως σύνολο είχε κερδίσει μόλις τρεις: δύο με την PSG (1985-86 και 1993-94) και έναν με το Racing Club Παρισιού το 1935-36. Οι κυρίαρχες δυνάμεις του εγχώριου ποδοσφαίρου ήταν μακριά από την πρωτεύουσα: η Μαρσέιγ, η Μονακό και η Λυών στο νότο, η Μπορντώ και η Ναντ στα δυτικά.
Και αυτό το όλο θέμα ότι το Παρίσι είναι κάποιο είδος κέντρου ταλέντου στο ποδόσφαιρο, παράγοντας ατελείωτες ροές ταλαντούχων παικτών; Αυτό είναι επίσης ένα σχετικά πρόσφατο φαινόμενο. Από τους 12 πιο διεθνείς παίκτες της γαλλικής εθνικής ομάδας, μόνο ένας (ο Θιέρι Ανρί) είναι από την περιοχή του Παρισιού, και από τους 10 κορυφαίους σκόρερ τους, μόνο δύο (ο Ανρί και ο Κιλιάν Μπαπέ) είναι από την πρωτεύουσα.
Τι άλλαξε; Η εξαγορά της PSG από την QSI ήταν προφανώς ένας σημαντικός παράγοντας, αλλά όχι ο μόνος. Σίγουρα, έριξαν πολλά χρήματα στον σύλλογο — παραβιάζοντας κανόνες του Financial Fair Play πολλές φορές και αναγκασμένοι σε διακανονισμούς από την UEFA. Αλλά ο σύλλογος επίσης κληρονόμησε τη μεγάλη δεξαμενή ταλαντούχων νέων παικτών που είχαν στη διάθεσή τους· δεν είναι υπεύθυνοι για το γεγονός ότι το Παρίσι έγινε μια ατελείωτη πηγή νεανικού ταλέντου, και χρειάστηκε χρόνος για να εκτιμήσουν τι είχαν. Πριν από την απόφαση να στηριχτούν σε ταλαντούχους νέους, πολλοί από τους οποίους αναπτύχθηκαν τοπικά, πήγαν σε μια κατεύθυνση με ακριβούς, έτοιμους σταρ (από τον Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς μέχρι τον Νεϊμάρ και τον Λιονέλ Μέσι) ελπίζοντας να συγκεντρώσουν ένα γιγαντιαίο όνομα που θα παρέδιδε εντός και εκτός γηπέδου.
Τα πράγματα δούλεψαν σίγουρα εκτός γηπέδου, αν και πόσο οφείλονται στο στοιχείο των αστέρων και πόσο σε πολύ έξυπνους εμπορικούς ανθρώπους στον σύλλογο είναι θέμα συζήτησης. Τα έσοδα της PSG εκτοξεύθηκαν σε πάνω από 800 εκατομμύρια ευρώ (900 εκατομμύρια δολάρια) — και όχι, δεν είναι όλα αποτέλεσμα χορηγικών συμφωνιών με εταιρείες του Κατάρ για φαινομενικά υπερτιμημένα ποσά που οδήγησαν σε τρεις ξεχωριστές έρευνες της UEFA, που είναι μια παρόμοια μάχη για τη Μάντσεστερ Σίτι με την Premier League — και ο σύλλογος έγινε μια νόμιμη παγκόσμια μάρκα. Ο αριθμός των φανελών της PSG που φοριούνται παγκοσμίως από ανθρώπους που δεν θα γνώριζαν το Παρκ ντε Πρενς από το πάρκινγκ έχει αυξηθεί εκθετικά και σήμερα είναι σχεδόν παντού, ειδικά ανάμεσα στους μοντέρνους και τους παραπλήσιους.
Στο γήπεδο, όμως, όχι και τόσο, και σίγουρα όχι σε όρους κόστους-οφέλους όταν εξετάζεις τα τεράστια ποσά που ξοδεύτηκαν. Τα τελευταία πέντε χρόνια, οι απώλειες της PSG ανήλθαν σε σχεδόν ένα δισεκατομμύριο δολάρια (η COVID προφανώς είχε αντίκτυπο, αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο ποσό) ξεπερνώντας κάθε άλλο σύλλογο, εκτός από την Μπαρτσελόνα. Αλλά την περασμένη χρονιά μειώθηκαν σημαντικά (σε διαχειρίσιμα 56 εκατομμύρια ευρώ ή περίπου 63 εκατομμύρια δολάρια) και φέτος μπορεί ακόμη και να ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό.
Μέρος αυτού προέρχεται από την αναμόρφωση του ρόστερ μέσω απομάκρυνσης παικτών με υψηλούς μισθούς, μέρος προέρχεται από την εργασία στην αγορά μεταγραφών και τη μαγεία της αποσβέσεως (δηλαδή, το να διασπείρεις τα μεταγραφικά τέλη κατά τη διάρκεια της διάρκειας του συμβολαίου ενός παίκτη για να ελαχιστοποιήσεις τον ετήσιο αντίκτυπο στον ισολογισμό). Πέρα από αυτό, μεγάλο μέρος είναι απλώς στοιχηματισμός στη νεολαία, γιατί ακόμη και οι ακριβοί νέοι μεταγραφές τείνουν να είναι φθηνότεροι από τους μεγαλύτερους, απλά επειδή κερδίζουν λιγότερα χρήματα.
"Μπορούμε να συζητήσουμε σε ποιο βαθμό η στροφή μακριά από την εποχή Μπαπέ-Μέσι-Νεϊμάρ ήταν μέρος μιας υπολογισμένης ποδοσφαιρικής στρατηγικής ή καθοδηγούμενη από ανάγκη. Ο πρόεδρος του συλλόγου Νάσερ Αλ-Κελαϊφί χαρακτήρισε την προσέγγιση με επικέντρωση στους νέους ως μέρος του "έργου" πριν από τον τελικό του Champions League — το ερώτημα είναι αν έγινε "το έργο" μετά τη συμφωνία του 2022 με την UEFA για παραβίαση των κανόνων FFP που τους ανάγκασε να περιορίσουν τις σπατάλες τους ή να αντιμετωπίσουν περισσότερη τιμωρία. Αυτό που δεν αμφισβητείται είναι ότι οι λογαριασμοί αρχίζουν ξαφνικά να φαίνονται καλά. (Η νίκη στο Champions League ενώ δεν είναι πλέον υπεύθυνοι για τους τεράστιους μισθούς του Μπαπέ βοηθά, όπως και το γεγονός ότι το ρόστερ είναι γεμάτο από νεότερους παίκτες, οι οποίοι δεν απαιτούν ακόμη τεράστιους μισθούς: το ισοδύναμο του να κερδίζεις το Super Bowl με μια ομάδα παικτών που είναι ακόμα σε συμβόλαια rookie)."
Έχουν καθιερώσει τη παγκόσμια μάρκα, παρέδωσαν το μεγαλύτερο βραβείο, προχωρούν τον σύλλογο προς τη βιωσιμότητα και βοήθησαν να μετατρέψουν το Παρίσι σε μια πραγματική ποδοσφαιρική πόλη. (Το γνωρίζουμε αυτό επειδή ο πλουσιότερος άνθρωπος της Γαλλίας, ο μεγιστάνας πολυτελών αγαθών Μπερνάρ Αρνό, και η ομάδα Red Bull έχουν συνεργαστεί για να επενδύσουν σε έναν άλλο παριζιάνικο σύλλογο, την Παρί FC, που προήχθη στην πρώτη κατηγορία φέτος. Α, και οι δύο ομάδες παίζουν μόλις ένα τέταρτο μιλίου μακριά η μία από την άλλη.) Χρειάστηκε πολύ χρήμα, αλλά αυτό δεν είναι λίγο. Είναι μια επιτυχία.
Με όλα αυτά υπόψη, μπορεί να αποφασίσουν το Κατάρ και οι QSI ότι ήρθε η ώρα να αποσυρθούν; Μπορούν να υποστηρίξουν ότι μετέτρεψαν την PSG σε έναν γίγαντα που μπορεί να διατηρήσει την κατάσταση του ακόμα και χωρίς αυτούς και μπορεί ακόμη και να είναι βιώσιμος, με κάποια έξυπνη διοίκηση. Πιθανώς ακόμα και κερδοφόρος, αν η γαλλική λίγκα τακτοποιήσει τις συμφωνίες τηλεόρασης ή αν επιστρέψουν οι σειρήνες της Super League.
Μείνετε συντονισμένοι. Ο Αλ-Κελαϊφί, χωρίς αμφιβολία, θέλει να παραμείνει. Αν οι άνθρωποι στη Ντόχα αισθάνονται το ίδιο — ή αν θέλουν τώρα να στρέψουν την προσοχή τους αλλού — μπορεί να είναι μια διαφορετική ιστορία.
