Η επιτυχία της Παρί Σεν Ζερμέν στον τελικό του Champions League το Σάββατο ήταν νίκη της νεότητας και της περιπέτειας. Ήταν νίκη μιας ομάδας που έχει χτιστεί με μια συνεκτική οραματική στρατηγική και ήταν μια αποδοκιμασία για αυτούς που πιστεύουν ότι το παιχνίδι αφορά μόνο τη συγκέντρωση των μεγαλύτερων ονομάτων. Ήταν νίκη για τον Λουίς Ενρίκε, έναν εξαιρετικό προπονητή που έχει υποστεί τρομακτική προσωπική τραγωδία. Ήταν νίκη για το προοδευτικό και επιδραστικό ποδόσφαιρο.
Αλλά ήταν και μια νίκη για το sportswashing.
Αν μπορούσες να αποσυνδέσεις το παιχνίδι από το πλαίσιο του, ήταν μαγευτικό. Η PSG ήταν εκπληκτική και αν και η Ίντερ ήταν κακή, τουλάχιστον μέρος αυτής της κακής απόδοσης προκλήθηκε από την αδιάκοπη ενέργεια της PSG. Η διαφορά των πέντε γκολ ήταν η μεγαλύτερη σε οποιονδήποτε τελικό Ευρωπαϊκού Κυπέλλου ή Champions League και είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι οποιοσδήποτε τελικός έχει υπάρξει τόσο μονόπλευρος (τουλάχιστον μέχρι τον επόμενο τελικό του Concacaf Champions Cup, που κερδήθηκε με το ίδιο σκορ 5-0).
Προτού, υπήρξαν τέσσερις τελικοί με διαφορά τεσσάρων γκολ. Υπήρχε η διάσημη νίκη της Ρεάλ Μαδρίτης 7-3 επί της Άιντραχτ Φρανκφούρτης στο Χάμπντεν Παρκ το 1960, το παιχνίδι που ενέπνευσε τον μελλοντικό προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Άλεξ Φέργκιουσον. Αλλά μέρος της γοητείας εκείνης της αναμέτρησης ήταν ότι η Φρανκφούρτη ήταν επίσης μια εξαιρετική ομάδα. Είχαν νικήσει τη Ρέιντζερς με 12-4 συνολικά στα ημιτελικά και ήταν αρκετά καλοί για να πάρουν το προβάδισμα, αν και τα δεύτερα και τρίτα γκολ τους ήρθαν μέσα σε μια τετραπλή επίθεση από το 71ο έως το 75ο λεπτό.
Η Μπάγερν νίκησε την Ατλέτικο 4-0 το 1974, αλλά αυτό συνέβη σε επαναληπτικό. Όταν η Μίλαν νίκησε την Μπαρτσελόνα 4-0 το 1994, ήταν μια έκπληξη και μια τεράστια τακτική νίκη του Φάμπιο Καπέλο επί του Γιόχαν Κρόιφ, αλλά μέχρι να μπει το τέταρτο γκολ, υπήρχε ακόμα αίσθηση ότι η Μπαρτσελόνα θα μπορούσε να επιστρέψει. Η νίκη της Μίλαν επί της Στεάουα Βουκουρεστίου το 1989 ήταν ίσως η πιο κοντινή σε αυτήν του Σαββάτου· ήταν κατηγορηματικοί νικητές και ο Άρριγκο Σάκι δήλωσε ότι ήταν η πιο κοντινή στιγμή που οι ομάδες του πλησίασαν στο ιδανικό του ποδοσφαίρου.
Ακόμα και όταν η Μπαρτσελόνα υπερείχε της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2011, η Γιουνάιτεντ είχε αρκετή αντοχή για να τους περιορίσει σε τρία γκολ, ακόμη και για να επιτύχει έναν απίθανο ισοφάριση. Δεν ήταν η υποχώρηση της Ίντερ.
Η Μπαρτσελόνα σίγουρα παρακολούθησε τον τελικό του Σαββάτου με απιστία· πώς είχαν χάσει από αυτή την Ίντερ; Πώς είχαν επιτρέψει επανειλημμένα να τους ξεπεράσουν σε στημένες φάσεις και αντεπιθέσεις;
Η αίσθηση είναι ότι το Σάββατο θα είναι μια καθοριστική νίκη. Αυτή είναι μια νέα ομάδα της PSG. Το Champions League είναι ένα notoriously δύσκολο τουρνουά για να διατηρηθεί, εκτός από τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά δεν υπάρχει λόγος να μην είναι αυτό το πρώτο Champions League από πολλά. Μετά από χρόνια που ο σύλλογος ήταν ένα τσίρκο διασημοτήτων, το οποίο ομολογουμένως βοήθησε να εδραιώσει την επωνυμία τους, έχουν μια λογική στρατηγική πρόσληψης και έναν έντονο και ταλαντούχο προπονητή. Και είναι αναμφίβολα διασκεδαστικοί να παρακολουθείς.
Αυτό είναι που καθιστά το sportswashing τόσο ύπουλο. Στον αγωνιστικό χώρο, η PSG είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι ένας ποδοσφαιρικός σύλλογος. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι ανήκουν στην Qatari Sports Investments, και αυτή η κρατική υποστήριξη τους δίνει ένα τεράστιο πλεονέκτημα σε σχέση με άλλους συλλόγους που χρηματοδοτούνται με πιο παραδοσιακούς τρόπους. Η QSI επένδυσε στην PSG έξι μήνες μετά τη συνάντηση στο Ελιζέ το Νοέμβριο του 2010 – έναν μήνα πριν το Κατάρ κερδίσει το δικαίωμα να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο 2022 – μεταξύ του Γάλλου προεδρεύοντα Νικολά Σαρκοζί, του Γάλλου προεδρεύοντα της UEFA, Μισέλ Πλατινί, και του Ταμίμ αλ-Θανί, του διαδόχου του Κατάρ – τώρα εμίρη. Η PSG ήταν απλώς μέρος ενός κύματος Καταριανών επενδύσεων στη Γαλλία, αν και θα πρέπει να τονιστεί ότι ο Πλατινί διατηρεί ότι είχε ήδη αποφασίσει να ψηφίσει υπέρ του Κατάρ.
Όσο αχόρταγα κι αν είναι τα ιδιωτικά κεφάλαια που κατέχουν μερικούς ελίτ συλλόγους, δεν έχουν την ουσιαστικά απεριόριστη πλούτο αυτών που υποστηρίζονται από κράτος. Η Ίντερ είναι μία από τις τρεις μεγάλες ομάδες στην Ιταλία. Έχουν κερδίσει το Ευρωπαϊκό Κύπελλο/Champions League τρεις φορές. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, στηρίζονταν στον πλούτο της οικογένειας Μοράτι. Δεν είναι μικρές ομάδες με καμία έννοια. Και όμως, σύμφωνα με την Deloitte, τα ετήσια έσοδά τους είναι λιγότερα από τα μισά της PSG. Μεταξύ των χορηγών της PSG είναι η Qatar Airways και ο Οργανισμός Τουρισμού του Κατάρ· η κρατική υποστήριξη μπορεί να διευκολύνει πολλές διαδικασίες.
Το Κατάρ είναι μια χώρα στην οποία οι εργάτες εκμεταλλεύονται τακτικά, οι γυναίκες υπόκεινται σε νόμους ανδρικής κηδεμονίας, οι σχέσεις ίδιου φύλου είναι παράνομες και η ελευθερία της έκφρασης είναι αυστηρά περιορισμένη. Είναι επίσης η χώρα που φιλοξένησε τον μεγαλύτερο τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου όλων των εποχών το 2022 και που κατέχει την καλύτερη ομάδα στο ευρωπαϊκό (και άρα παγκόσμιο) ποδόσφαιρο. Ο Νάσερ αλ-Κελαϊφί, πρόεδρος της PSG, είναι επίσης πρόεδρος της beIN Media Group, ενός μεγάλου παίκτη στη μετάδοση ποδοσφαίρου, και είναι επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ένωσης Συλλόγων, ρόλο στον οποίο καθόταν το Σάββατο δίπλα στον πρόεδρο της UEFA, Αλεξάντερ Τσέφεριν. Είναι εξαιρετικά επιδραστικός και είναι υπεύθυνος, τελικά, για την QSI, της οποίας είναι πρόεδρος.
Η Ίντερ έχει χάσει σε δύο από τους τρεις τελευταίους τελικούς Champions League. Και οι δύο ήττες έχουν γίνει από κρατικούς συλλόγους. Αυτό είναι το σύγχρονο ποδόσφαιρο, η σκηνή για γεωπολιτικούς ελιγμούς. Παλαιότερα ήταν εύκολο να γελάς με την PSG, η οποία είχε ξοδέψει μια περιουσία σε γηρασμένα αστέρια που κατέρρεαν αξιόπιστα υπό πίεση. Αυτή η τελευταία εκδοχή μοιάζει περισσότερο με ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι αξιέπαινη με πολλούς τρόπους. Το ποδόσφαιρο είναι και συναρπαστικό και επιτυχές. Αλλά παραμένει sportswashing.
