Ο Άντζε Ποστέκογλου θα έχει πάντα τη Βιλμπάο. Ο προπονητής που, στα σαράντα του, ήταν υπεύθυνος για τους Whittlesea Zebras στα προάστια της Μελβούρνης, κέρδισε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο 16 χρόνια αργότερα. Κανένας άλλος προπονητής δεν έχει περάσει από μια διαδρομή όπως αυτή του Ποστέκογλου. Αλλά κανένας δεν έχει βιώσει μια σεζόν όπως αυτή της Τότεναμ, της ομάδας που κατέγραψε την χαμηλότερη θέση στην ιστορία της για εκείνους που κατέκτησαν ευρωπαϊκό τρόπαιο.
Γι’ αυτόν τον λόγο, η συναισθηματική επιλογή θα ήταν να κρατήσουν τον Ποστέκογλου. Η λογική επιλογή, που ανακοινώθηκε 16 ημέρες μετά τη νίκη στο Europa League, ήταν να τον απολύσουν. «Μία από τις πιο δύσκολες αποφάσεις που έπρεπε να πάρουμε», δήλωσαν οι Spurs στην εξήγησή τους, και όσο εύκολος στόχος κι αν είναι ο πρόεδρος Ντάνιελ Λέβι, αξίζει κάποια κατανόηση σε αυτή την περίπτωση. Ο Ποστέκογλου έβαλε τέλος σε μια 17χρονη αναμονή για ένα μεγάλο τρόπαιο και έφερε την Τότεναμ σε ένα ιστορικό χαμηλό. Η εντύπωση στους πρώτους μήνες της θητείας του ήταν ότι ήταν ένας προπονητής που επανέφερε τον τρόπο παιχνιδιού της Τότεναμ.
Οι παραδόσεις της Τότεναμ περιλάμβαναν την κατάκτηση κυπέλλων, αλλά ποτέ δεν ήταν τόσο απογοητευτικές στο πρωτάθλημα. Η ντροπή του να τερματίσουν 17οι δεν μπορούσε να εξηγηθεί πλήρως από την εστίαση στην Ευρώπη· ήταν 13οι στην εγχώρια διοργάνωση ακόμη και πριν από τον αγώνα νοκ άουτ στην ευρωπαϊκή διοργάνωση. Η πιθανότητα είναι ότι οποιοσδήποτε διάδοχος – και ο Θόμας Φρανκ είναι ο φαβορί – θα τερματίσει ψηλότερα στη βαθμολογία αλλά δεν θα κερδίσει τίποτα.
Η αυτοπεποίθηση του Ποστέκογλου ότι πάντα κέρδιζε κάτι στη δεύτερη χρονιά του ήταν δικαιολογημένη και χαρακτήρισε τη sophomore χρονιά του με τους Spurs «εξαιρετική»· αλλά ξεχώρισε και για πολλούς λάθος λόγους. Η Τότεναμ δεν είχε ποτέ περισσότερες ήττες σε μια σεζόν. Οι 22 ήττες τους περιλάμβαναν 10 εντός έδρας· οι φίλαθλοι που πληρώνουν για ακριβά εισιτήρια είδαν ακόμα και την Ίπσουιτς και τη Λέστερ να κερδίζουν στο Ν17. Το σύνολο των 38 πόντων τους ήταν – αν τρεις πόντοι απονέμονταν για νίκη σε κάθε σεζόν – το χαμηλότερο από το 1914-15. Ήταν μια αποτυχία σε εξαιρετικό βαθμό, δεδομένου ότι έχουν πιθανώς την έβδομη μεγαλύτερη μισθολογική δαπάνη, μια ταλαντούχα ομάδα παικτών και, παρά τη φημισμένη φειδώ του Λέβι, δαπάνες περίπου 400 εκατομμυρίων λιρών τα τελευταία χρόνια.
Η κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου ήταν σημαντική, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της αδυναμίας της Τότεναμ να κερδίσει τίποτα από το 2008, και απαιτούσε μόνο ένα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα, τη νίκη εκτός έδρας επί της Άιντραχτ Φρανκφούρτης στα προημιτελικά. Ακόμα και ο τελικός ήταν απέναντι σε μια ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που τερμάτισε 15η στην Αγγλία.
Έτσι, η Τότεναμ έπρεπε να αξιολογήσει τη θητεία του Ποστέκογλου και όλη τη σεζόν. Ανέφεραν το ρεκόρ του στα 66 παιχνίδια της λίγκας που ακολούθησαν την εντυπωσιακή αρχή των πρώτων 10 παιχνιδιών που παρήγαγαν 26 πόντους και μια αρχή στην κορυφή της βαθμολογίας. Αυτά τα 66 παιχνίδια παρήγαγαν μόλις 78 πόντους, μέσο όρο μόλις 1.18 ανά παιχνίδι. Από τις 17 ομάδες της κατηγορίας κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μόνο οι Γουλβς πήραν λιγότερους πόντους, και μόνο έναν λιγότερο. Οι Spurs δέχτηκαν 116 γκολ κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου, 1.76 ανά παιχνίδι.
Αυτό υπογράμμισε μια σχεδιαστική αδυναμία στο στυλ παιχνιδιού του Ποστέκογλου: μια ανοιχτότητα στην αντεπίθεση. Οι προειδοποιήσεις ήταν εκεί στην παρθενική του χρονιά όταν, ατομικά, η πρώτη τετράδα και ο τερματοφύλακας είχαν εξαιρετικές χρονιές και παρ’ όλα αυτά οι Spurs δέχτηκαν 61 γκολ. Όταν η φιλοσοφία του Ποστέκογλου ήταν στο καλύτερό της, ήταν λαμπρή; η 4-0 νίκη επί της Μάντσεστερ Σίτι αυτή τη σεζόν ήταν ποδόσφαιρο σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ωστόσο, δεν υπήρχε σταθερός τύπος για να κερδίζουν παιχνίδια.
Δεν ήταν ο πρώτος προπονητής που δυσκολεύτηκε απέναντι στις μεσαίες ομάδες της Premier League, ανακαλύπτοντας τη δύναμή της σε βάθος. Ο Ποστέκογλου είχε επίσης άλλα ζητήματα. Ήταν ενοχλημένος από τις προτάσεις ότι οι προπονήσεις και οι τακτικές του τραυμάτιζαν τους παίκτες του, αλλά η Τότεναμ δυσκολευόταν να ανταγωνιστεί σε πολλούς τομείς· κέρδισαν το Europa League αποδεσμεύοντας τους Κριστιάν Ρομέρο και Μίκυ βαν ντε Βεν από τις υποχρεώσεις στην Premier League. Αλλά, και πάλι, αυτό το σχέδιο δεν φαινόταν επαναλαμβανόμενο καθώς εισέρχονται σε μια σεζόν Champions League.
Η φόρμα της Τότεναμ στο πρωτάθλημα, τελικά, ήταν αδύνατο να δικαιολογηθεί. Ο Ποστέκογλου φαίνεται να πίστευε ότι η δική του ομάδα ήταν η μόνη που υπέφερε από τραυματισμούς, σαν όλοι οι άλλοι να κρίνονταν από τα αποτελέσματά τους, αλλά οι Spurs όχι. Υπήρχαν οι απογοητευτικές συνεντεύξεις μετά τους αγώνες ενός προπονητή που φαινόταν να θεωρεί ότι οι αμφισβητήσεις των μεθόδων και του στυλ παιχνιδιού του ήταν παράνομες.
Σε προσωπικό επίπεδο, ωστόσο, αξίζει σημαντική συμπάθεια. Το Europa League του δίνει μια θέση στην ιστορία: είναι ο τρίτος προπονητής της Τότεναμ, μαζί με τον μεγάλο Μπιλ Νίκολσον και τον Κιθ Μπέρκινσο, που κέρδισε ευρωπαϊκό τρόπαιο, ο πρώτος Αυστραλός προπονητής που το έκανε με οποιαδήποτε ομάδα. Έκανε μια αξιοπρεπή δήλωση για την αποχώρησή του. «Το κυρίαρχο συναίσθημά μου είναι η υπερηφάνεια», είπε.
Αλλά μία από τις ερωτήσεις που έπρεπε να απαντήσουν οι εργοδότες του ήταν αν θα ήταν ουσιαστικά διαφορετικό αν επέμεναν στον Ποστέκογλου για άλλο ένα χρόνο. Για να το επαναδιατυπώσουμε, και παρά το Europa League, θα διόριζε άλλη ομάδα της Premier League τον Ποστέκογλου τώρα; Μετά από όλα, αν οδήγησε την Τότεναμ στην 17η θέση, η λογική μπορεί να υποδείξει ότι θα μπορούσε να υποβιβάσει μια μεσαία ομάδα.
Αν πολλές προσλήψεις προπονητών είναι το αντίθετο της προηγούμενης, είναι αξιοσημείωτο ότι αυτοί που φαίνεται να είναι στο ραντάρ της Τότεναμ – οι Αντόνι Ιράολα, Μάρκο Σίλβα, Όλιβερ Γκλάνσερ και Φρανκ – έχουν βρει τρόπους να αποσπούν αποτελέσματα με λιγότερους πόρους στην Αγγλία, να ξεπερνούν τις προσδοκίες με τις μεσαίες ομάδες. Αλλά καθώς φεύγει, ο Ποστέκογλου μπορεί να υποστηρίξει ότι ήταν η αντίθεση προπονητών όπως ο Μαουρίτσιο Ποτσετίνο, ο Ζοσέ Μουρίνιο και ο Αντόνιο Κόντε. Γιατί κανένας από αυτούς δεν πήρε ένα τρόπαιο στην Τότεναμ. Και αυτός το έκανε.
