Ο τελευταίος αγώνας του Κρεγκ Μπέλαμι με την εθνική Ουαλίας, 78 συμμετοχές συνολικά, ήταν το 1-1 στην Βρυξέλλες τον Οκτώβριο του 2013. Παρόλο που αυτή η ισοπαλία σφράγισε μια απογοητευτική πορεία στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η βελγική πρωτεύουσα είναι εκείνη όπου θεωρεί ότι η προπονητική του καριέρα απέκτησε ώθηση. Πέρασε λίγο περισσότερο από δύο χρόνια στην Άντερλεχτ, συνεργαζόμενος με τον πρώην συμπαίκτη του στη Μάντσεστερ Σίτι, Βίνσεντ Κομπανί, αρχικά ως προπονητής της ομάδας κάτω των 21 και στη συνέχεια ως βοηθός του Κομπανί. Αυτή η εμπειρία τον οδήγησε να εκπροσωπήσει την πατρίδα του στο Στάδιο Κινγκ Μποντουέν για έναν ακόμα προκριματικό αγώνα, αυτή τη φορά ως προπονητής.
Η Βρυξέλλες είναι μια πόλη που θυμάται με τρυφερότητα, παρά το γεγονός ότι αποχώρησε από την Άντερλεχτ τον Σεπτέμβριο του 2021, πριν από την ολοκλήρωση του συμβολαίου του, για να επιστρέψει στην Κάρντιφ και να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη που προήλθε από την απουσία της οικογένειάς του. «Αγαπούσα να ζω στις Βρυξέλλες», λέει. «Μου έδωσε μια καλή προοπτική. Ήμουν εντελώς αγνώριστος – κανείς δεν ήξερε ποιος ήμουν, κάτι που ήταν ωραίο. Απολάμβανα αυτή την ηρεμία».
Αναφέρει ότι ακόμα και στο κλαμπ, οι άνθρωποι έπρεπε να τον αναζητήσουν στο Google ή στο YouTube για να μάθουν ποιος είναι. «Μου έδωσε ελευθερία, μου επέτρεψε να αναπνεύσω. Πάντα ήθελα να πάω στο εξωτερικό. Έπρεπε να το είχα κάνει ως παίκτης, αλλά αρνήθηκα μερικές φορές. Κοιτάζοντας πίσω, σκέφτηκα: ‘Ίσως έπρεπε να το είχα κάνει’».
Έμενε σε ένα διαμέρισμα στην Αβενί Λουίζ, μια δημοφιλή λεωφόρο στο νότο των Βρυξελλών, κοντά στην Άντερλεχτ, η οποία φημίζεται για την ανάπτυξη παικτών. Ορισμένες ημέρες, αυτός και ο Κομπανί έφταναν στις 7:30 το πρωί και μέχρι τις 8 το βράδυ εξακολουθούσαν να κινούν τα ομοιώματα και να συζητούν τακτικές υπό τα φώτα των προβολέων.
Αγαπούσε την αλληλεπίδραση, αν και αναφέρει μια φορά που δεν μίλησε στον Κομπανί για «μία ημέρα και μισή» επειδή θεωρούσε ότι κάλεσε πάρα πολλούς νέους στην πρώτη ομάδα του. Ο Ρομέλου Λουκάκου και ο Γιούρι Τίλεμανς, που πιθανότατα θα αγωνιστούν για το Βέλγιο τη Δευτέρα, είναι μεταξύ των πιο διάσημων αποφοίτων του κλαμπ.
Ένας άλλος παίκτης που πιθανώς θα συμμετάσχει είναι ο εξτρέμ Ζερεμί Ντόκου, τον οποίο ο Μπέλαμι προπόνησε για πρώτη φορά ως 16χρονο στην Άντερλεχτ. «Μπορούσε να σε ξεγελάσει σε ένα τηλέφωνο», λέει. «Δεν έχω ποτέ ζητήσει συγγνώμη από τόσους πολλούς προπονητές κάτω των 21 επειδή ένας 17χρονος έπαιζε – αυτό δείχνει πόσο καλός ήταν. Ήταν σαν να μην ήταν δίκαιο».
«Μπορούμε όλοι να εντοπίσουμε την ικανότητα, αλλά τον αγαπούσα ως άνθρωπο και το κάνω ακόμα. Μπορούσε να σε δοκιμάσει, αλλά αυτό το αγαπούσα. Μου έμαθε περισσότερα για το πώς να είμαι προπονητής από πολλούς παίκτες. Πρέπει να κατανοήσεις το υπόβαθρο από το οποίο προέρχονται οι παίκτες, την κουλτούρα τους. Η ορμή του ήταν τρελή, κάτι που μου άρεσε. Σπουδαίο παιδί. Έπαιξα έναν μικρό ρόλο στην ανάπτυξή του».
Επίσης, συνεργάστηκε με τον Ζένο Ντεμπάστ, ο οποίος μετακόμισε στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας από την Άντερλεχτ πέρυσι. Ο Μπέλαμι απέρριψε ενδιαφέρον από κλαμπ όπως η Γιουβέντους, η Μαρσέιγ, η Βαλένθια, ο Άγιαξ και η Φέγενορντ, αλλά λέει ότι ο χρόνος του στο Βέλγιο με τον Κομπανί του έδωσε μια ανεκτίμητη εκπαίδευση στην προπονητική, η οποία επιτάχυνε την ανάπτυξή του ως προπονητής.
«Εκεί έμαθα ποδόσφαιρο», λέει. «Συνάντησα τόσους πολλούς καλούς ανθρώπους. Ήταν ένα πολύ διαφορετικό μέρος… διαφορετικές γλώσσες, πηγαίνεις 20 λεπτά εκεί και είναι άλλη γλώσσα, 20 λεπτά εκεί και άλλη γλώσσα, διαφορετική κουλτούρα, διαφορετικός τρόπος δουλειάς, διαφορετικές κυβερνήσεις».
«Το βρήκα αυτό και με όλους τους παίκτες. Παίκτες από διαφορετικές περιοχές μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες. Όλοι είχαν εντελώς διαφορετικά υπόβαθρα και εκεί είναι που μαθαίνεις προπονητική. Όλοι έχουν διαφορετικές νοοτροπίες, ορμές και κουλτούρες».
Η τελευταία φορά που ο Μπέλαμι ήταν στο Βέλγιο ήταν πριν από δύο χρόνια για ένα φιλικό προετοιμασίας με την Μπέρνλι, όπου εργάστηκε επίσης ως βοηθός του Κομπανί. Ο Κόνορ Ρόμπερτς, ο αξιόπιστος αμυντικός της Ουαλίας, ήταν μέρος εκείνης της ομάδας. Μετά από αυτή την επίσκεψη, ο Μπέλαμι θα επιστρέψει για έναν γάμο το επόμενο Σαββατοκύριακο, και αν όλα πάνε καλά, η Ουαλία θα είναι αήττητη σε 10 αγώνες υπό τις οδηγίες του 45χρονου.
Για τον Κομπανί, η επιστροφή στην Άντερλεχτ ως παίκτης-προπονητής μετά από 11 χρόνια στη Σίτι ήταν το πρώτο βήμα σε ένα ταξίδι που τον έχει οδηγήσει στην Μπάγερν Μονάχου, όπου κέρδισε την Μπουντεσλίγκα στην πρώτη του σεζόν.
Η φήμη του Μπέλαμι ως προπονητή επίσης αυξάνεται. Είναι ένας πειστικός ομιλητής και οι κανόνες του, έτσι να πούμε, τον έχουν κάνει ακόμα πιο αγαπητό στους φιλάθλους: καμία ανταλλαγή φανελών, για αρχή. Μην επιτρέποντας το έμβλημα της Ουαλίας να αγγίζει το έδαφος είναι άλλος ένας κανόνας. Πριν από τη νίκη 3-0 κατά της Λιχτενστάιν την Παρασκευή, αναφέρθηκε στην ταινία «The Karate Kid» του 1984. «Κάνει καράτε αμέσως; Όχι, ο κ. Μιγιάγκι αποφασίζει. Είναι το ‘γυαλίστε, βάψτε’. Ζωγραφίζει τον φράχτη. Του διδάσκει όλους αυτούς τους κανόνες πριν μπορέσει να κάνει καράτε, έτσι ώστε να έχει την πειθαρχία».
«Πρόκειται για τα βασικά, τις συνήθειες. Αν δεν έχεις αυτήν την ένταση χωρίς την μπάλα, αν η γλώσσα του σώματός σου είναι κακή και κουνάς τα χέρια σου, αυτή δεν είναι η σωστή ομάδα για σένα. Αυτή δεν είναι η ομάδα σου».
Η τελευταία δράση του Μπέλαμι με τη φανέλα της Ουαλίας ήταν μια τυπικά συναισθηματική εμφάνιση υπό την καθοδήγηση του Κρις Κόλεμαν. Εκείνη τη νύχτα, ο 16χρονος Χάρι Γουίλσον, ίσως ο πιο σημαντικός παίκτης της ομάδας του Μπέλαμι, μπήκε ως αλλαγή και έγινε ο νεότερος παίκτης που κλήθηκε στην εθνική του. Ο Κέβιν Ντε Μπρόινε και ο Λουκάκου παραμένουν από τους αντιπάλους εκείνης της ημέρας και αν και το Βέλγιο έχει κερδίσει μόνο έναν από τους τελευταίους οκτώ αγώνες του, είναι όγδοοι στην κατάταξη της FIFA και σίγουρα αποτελούν τη μεγαλύτερη απειλή για την Ουαλία στον Όμιλο J.
Ανεξάρτητα από το πώς εξελίσσονται τα πράγματα στο Στάδιο Κινγκ Μποντουέν, υπάρχει ένα πράγμα που ο Μπέλαμι δεν θα ζητήσει από τους παίκτες του: να προσποιηθούν τραυματισμό για να χάσουν χρόνο, μια τακτική που θεώρησε ότι χρησιμοποίησε η Βόρεια Μακεδονία προς όφελός της τον Μάρτιο. «Έχουμε θεατές, έχουμε ευθύνη», λέει. «Ακόμη και αν τρώω ξύλο, δεν θα το κάνω».
