Το ποδόσφαιρο της Ουαλίας είχε γνωρίσει ελπίδα στο παρελθόν. Τώρα υπήρχε προσδοκία.
Η Ουαλία δεν είχε συμμετάσχει σε μεγάλο τουρνουά από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958, αλλά με παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως ο Μπέιλ και ο Άαρον Ράμσεϊ στο απόγειο της καριέρας τους, η πίστη ότι η αναμονή θα τελείωνε σύντομα αυξανόταν.
Μετά από χρόνια προσμονής και υποθέσεων για αυτή τη χρυσή γενιά, η Ουαλία ξεκίνησε την εκστρατεία της για την πρόκριση στο Euro 2016 με έναν τρόπο που έδειχνε ότι αυτή τη φορά ήταν πραγματικά σοβαρή.
Αήττητη στους πρώτους πέντε αγώνες της, τον Ιούνιο του 2015 η Ουαλία φιλοξένησε την ομάδα του Βελγίου, που ήταν δεύτερη στον κόσμο και είχε παίκτες όπως ο Έντεν Αζάρ, ο Ρομέλου Λουκάκου και ο Κέβιν Ντε Μπρόινε, έχοντας ήδη κρατήσει ισοπαλία 0-0 στις Βρυξέλλες.
«Πήγαμε σε αυτόν τον αγώνα χωρίς να αναμένουμε νίκη, αλλά δουλέψαμε πολύ σκληρά», λέει ο Λέντλι. «Θέλεις να παίξεις ενάντια στους καλύτερους παίκτες στον κόσμο και, για μένα, το Βέλγιο ήταν αυτή η ομάδα».
«Τα επίπεδα φυσικής κατάστασης ήταν ανισόρροπα. Κάποιοι από τους παίκτες μας στη Championship και στη League One είχαν τελειώσει τρεις εβδομάδες νωρίτερα. Μπορούσες να δεις εκείνους που είχαν πάει διακοπές με φίλους!»
Αν και οι προετοιμασίες δεν ήταν ιδανικές, η Ουαλία το έκρυψε καλά με μια σφοδρά ενεργητική και πειθαρχημένη εμφάνιση.
Ο προπονητής Κρις Κόλμαν έκανε μια έκπληξη με την επιλογή της ομάδας του, ξεκινώντας τον περιφερειακό αμυντικό της Σουόνσι, Τζαζ Ρίτσαρντς, στη θέση του δεξιού μπακ. Ο Κρις Γκάντερ, που συνήθως έπαιζε εκεί, μετακινήθηκε για πρώτη φορά στα δεξιά σε μια τριάδα αμυντικών στην διεθνή του καριέρα.
Αυτό αποδείχθηκε εμπνευσμένη κίνηση, καθώς μαζί κατάφεραν να περιορίσουν την απειλή του Αζάρ, του καλύτερου παίκτη της Premier League εκείνης της χρονιάς, στην αριστερή πλευρά του Βελγίου.
«Η όλη αμυντική μονάδα και η ομάδα, όλοι οι ρόλοι και οι ευθύνες μας ήταν πολύ σαφείς. Είχαμε εμπιστοσύνη σε όποιον έπαιζε σε κάθε θέση», θυμάται ο Γκάντερ.
«Ο στόχος πριν από κάθε εκστρατεία ήταν να προκριθούμε και πάντα λέγαμε ότι έπρεπε να ξεκινήσουμε καλά και να αποκτήσουμε κάποια δυναμική, και το έχουμε καταφέρει αυτό. Έπειτα ήταν ‘εντάξει, αν είμαστε σοβαροί γι’ αυτό, πρέπει να πάρουμε βαθμούς από την καλύτερη ομάδα της ομάδας’».
«Είχε όλα τα συστατικά μιας πραγματικά ξεχωριστής βραδιάς ποδοσφαίρου στην Ουαλία. Ήταν Παρασκευή βράδυ, έβρεχε, αλλά ήταν ζεστά και η ατμόσφαιρα ήταν εκπληκτική».
Η Ουαλία έδωσε μια εμφάνιση αντάξια της περίστασης, καθώς ο Μπέιλ σκόραρε εναντίον του Τίμπαουτ Κουρτουά στο πρώτο ημίχρονο, στέλνοντας το κατάμεστο γήπεδο του Κάρντιφ σε πανηγυρισμούς.
Το Βέλγιο πίεσε για την ισοφάριση, αλλά, εμπνευσμένη από την μαγευτική, αυθόρμητη ερμηνεία του ουαλικού εθνικού ύμνου από το κοινό, η Ουαλία κράτησε τη νίκη.
«Η πίστη μετά από αυτό το αποτέλεσμα, την ένιωθες, όχι μόνο από εμάς τους παίκτες, αλλά και από τους φιλάθλους, και μπορούσες να αισθανθείς ότι ήμασταν κοντά στην πρόκριση», λέει ο Λέντλι.
«Οι φίλαθλοι παίζουν τεράστιο ρόλο. Νομίζω ότι στο γήπεδο του Κάρντιφ εκείνη τη βραδιά μας ώθησαν μέχρι τον τερματισμό».
Περισσότερο από πιθανό, αυτό το αποτέλεσμα έκανε την πρόκριση σχεδόν βέβαιη.
Ακόμα και με την ομάδα τους τρεις βαθμούς μπροστά στην κορυφή της ομάδας πρόκρισης, κάποιοι φίλαθλοι της Ουαλίας χρειαζόταν ακόμα πειθώ.
Μετά από όλα, είχαν περάσει 57 χρόνια από την τελευταία συμμετοχή της Ουαλίας σε μεγάλο τουρνουά και αυτή η άγονη περίοδος ήταν γεμάτη με επώδυνες ιστορίες σχεδόν επιτυχιών.
Αλλά αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά.
«Υπήρχε μια πραγματική πίστη μέσα στα αποδυτήρια και στην ομάδα, και ίσως για τους φιλάθλους ήταν περισσότερο ελπίδα και απελπισία για να το κάνουμε», λέει ο Γκάντερ.
«Σίγουρα μετά από αυτή τη νίκη, όλοι πίστευαν πραγματικά».
Η νίκη στην Κύπρο τον επόμενο Σεπτέμβριο έβαλε την Ουαλία κοντά στην πρόκριση, μόνο που μια ισοπαλία 0-0 στο σπίτι με το Ισραήλ καθυστέρησε τους εορτασμούς.
Όταν περιμένεις 57 χρόνια, όμως, ένας μήνας δεν φαίνεται τόσο μακρύς. Η Ουαλία τελικά εξασφάλισε την πρόκριση στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη όταν υπέστη την μοναδική της ήττα στην εκστρατεία, αλλά η θέση της στη Γαλλία επιβεβαιώθηκε από τη νίκη της Κύπρου επί του Ισραήλ.
Καθώς η βροχή έπεφτε στη Ζένιτσα, η Ουαλία είχε τη στιγμή της κάθαρσης, απελευθερωμένη από τα δεσμά της ιστορίας της, ονειρευόμενη το χρυσό καλοκαίρι που έρχεται.
