Παγκόσμιο Κύπελλο: Ποια ήπειρος έχει τις καλύτερες πιθανότητες;
Απέχουμε περίπου ένα χρόνο από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το τουρνουά συνεχίζει να κυριαρχείται από ευρωπαϊκές και νοτιοαμερικανικές ομάδες. Αλλά ποια ήπειρος χωρίς νίκη (Ασία, Αφρική, Κεντρική και Βόρεια Αμερική και, ίσως, Ωκεανία) έχει τις καλύτερες πιθανότητες να σηκώσει το τρόπαιο πρώτη;
Αυτή είναι μια συναρπαστική ερώτηση που εμπλέκει πολλούς παράγοντες. Αρχικά, ποια διαφορά θα κάνει η επέκταση του τουρνουά; Από τη μία πλευρά, η αύξηση των αγώνων σημαίνει ότι ο νικητής θα πρέπει να περάσει από οκτώ παιχνίδια αντί για επτά, γεγονός που πιθανώς μειώνει τις εκπλήξεις. Από την άλλη, όμως, μια επιπλέον φάση νοκ-άουτ προσθέτει μια ακόμα δόση τυχαιότητας. Παρά τις τέσσερις φάσεις νοκ-άουτ, οι περισσότεροι πρωταθλητές συνήθως έχουν τουλάχιστον ένα παιχνίδι με σημαντικό κίνδυνο – είτε νίκη στα πέναλτι, είτε μια δύσκολη νίκη με ένα γκολ στην παράταση. Είναι πιθανό να αποδειχθεί εξαιρετικά σπάνιο να κερδίσει κάποιος όλες τις πέντε νοκ-άουτ αναμετρήσεις σε 90 λεπτά, αλλά η πιθανότητα είναι ότι ο νικητής θα είναι μία από τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις – Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία, Αγγλία, Πορτογαλία, Ιταλία και Ολλανδία – ή μία από τις δύο μεγάλες ομάδες της Νότιας Αμερικής – Αργεντινή και Βραζιλία.
Σχετικά με το θέμα, η αριθμητική δύναμη θα βοηθήσει τις άλλες ομοσπονδίες: 15 από τους 32 προκριθέντες το 2022 προέρχονταν από εκτός UEFA και Conmebol· το 2026 είτε 25 είτε 26 από τους 48 θα είναι. Αυτό θα αυξήσει τις πιθανότητες κάποια ομάδα να βρεθεί σε εξαιρετική φόρμα τη σωστή στιγμή.
Ωστόσο, το θέμα δεν αφορά μόνο τις ομοσπονδίες. Μεταξύ 2006 και 2018, 13 από τους 16 ημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν ευρωπαϊκοί. Υπήρχε μια σαφής αίσθηση ότι οι μεγάλες δυτικές ευρωπαϊκές χώρες είχαν ουσιαστικά βιομηχανοποιήσει την παραγωγή ταλέντων – σε σημείο που η πλειονότητα, για παράδειγμα, της ομάδας του Μαρόκου το 2022 είχε εκπαιδευτεί στη Γαλλία. Προσθέστε μια πλούσια λίγκα όπου οι καλύτεροι νέοι μπορούν να αποκτήσουν εξαιρετική και άμεση εκπαίδευση, και το πλεονέκτημα που απολαμβάνει η δυτική Ευρώπη είναι προφανές. Η Αργεντινή αντέτεινε αυτή την τάση το 2022, εν μέρει χάρη στη λάμψη του Λιονέλ Μέσι και εν μέρει λόγω των εκπληκτικών αποθεμάτων προπονητικού ταλέντου της (επτά από τις 10 χώρες της Conmebol διοικούνται από Αργεντινούς, χωρίς να υπολογίσουμε τον Όσκαρ Ιμπάνιεζ, που γεννήθηκε στην Αργεντινή αλλά έπαιξε και τώρα διοικεί το Περού).
Αναφορικά με την ερώτηση: τα χρήματα παίζουν ρόλο, επομένως οι ΗΠΑ, το Μεξικό και ο Καναδάς έχουν τουλάχιστον μια μικρή πιθανότητα επιτυχίας. Η Αφρική έχει ταλέντο, αλλά το ποδόσφαιρό της – και αυτό είναι προφανώς μια γενίκευση – πλήττεται από φτώχεια και διαφθορά. Το Μαρόκο έδειξε την ικανότητά του στο Κατάρ, και αν, ας πούμε, η Νιγηρία ή η Σενεγάλη καταφέρουν να βρουν έναν διορατικό προπονητή που θα μπορέσει να παρακάμψει όλα τα πολιτικά ζητήματα την ίδια στιγμή που έχουν μια χαρισματική γενιά, δεν υπάρχει λόγος να μην υπάρξει Αφρικανός νικητής – αν και δεν φαίνεται άμεσο.
Η Ασία, ίσως, είναι πιο πιθανό να πετύχει, αν και αυτή τη στιγμή μάλλον μιλάμε μόνο για τρεις χώρες. Ιαπωνία και Νότια Κορέα έχουν γίνει τακτικοί προκριθέντες στο Παγκόσμιο Κύπελλο, το επίπεδό τους έχει βελτιωθεί δραματικά, υπάρχουν χρήματα για επενδύσεις, βαθιά πάθος για το παιχνίδι και οι παίκτες τους αποκτούν ολοένα και περισσότερη εμπειρία στις καλύτερες ομάδες.
Επίσης, υπάρχει η Σαουδική Αραβία, μια παραδοσιακή δύναμη στο ασιατικό ποδόσφαιρο, και διοργανωτές το 2034. Δεν έχουμε δει ακόμα ποια θα είναι η επίδραση των επενδύσεων του Σαουδικού PIF στο ποδόσφαιρο, αλλά τα χρήματα, η πολιτική βούληση για επιτυχία και μια βελτιωμένη λίγκα πρέπει να τους δώσουν τουλάχιστον μια εξωτερική πιθανότητα με το πλεονέκτημα της έδρας σε οκτώ χρόνια.
