Ιστορική Στιγμή για την Ομάδα Γυναικών της Ουαλίας στο Euro 2025
Ζυρίχη, Ελβετία – Στον Σεπτέμβριο του 2021, μόλις πέντε φίλαθλοι της Ουαλίας ταξίδεψαν στην Λένταβα για έναν προκριματικό αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στη Σλοβενία. Ο αγώνας αυτός έληξε ισόπαλος 1-1, χωρίς καμία από τις δύο ομάδες να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στην Αυστραλία για το Παγκόσμιο Κύπελλο Γυναικών του 2023. Λιγότερο από τέσσερα χρόνια αργότερα, πάνω από 8.000 φίλαθλοι έχουν καταφθάσει στην Ελβετία για να παρακολουθήσουν την ομάδα γυναικών της Ουαλίας να γράφει ιστορία στο πρώτο της μεγάλο τουρνουά.
Στο 84ο λεπτό του πρώτου αγώνα τους στο Euro 2025 – μια δύσκολη ήττα 3-0 από την Ολλανδία – η πλευρά της Ουαλίας ξέσπασε σε μια εντυπωσιακή εκτέλεση του ύμνου "Hen Wlad Fy Nhadau" ("Γη των Πατέρων μου"). Ο ίδιος ύμνος είχε γεμίσει τον αέρα λίγα λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα, αφήνοντας κανένα μάτι στεγνό ανάμεσα στη θάλασσα των κόκκινων φανελών. Οικογενειακά μέλη και φίλοι αντάλλαξαν δακρυσμένες αγκαλιές, ενώ οι παίκτριες φαίνονταν ορατά συγκινημένες. Δύο φορές εκείνη την ημέρα, το γήπεδο της Λουκέρνης σείστηκε από τις φωνές των Ουαλών: δυνατές, συναισθηματικές και γεμάτες περηφάνια.
Η εκδοχή τους στο "Yma O Hyd" ("Ακόμη Εδώ") ήταν επίσης αξέχαστη, με τα 3.800 εισιτήρια που είχαν διατεθεί για εκείνη την περιοχή να δημιουργούν μια ζωντανή, ενωμένη μάζα χρώματος και τραγουδιού.
"Δεν ήταν ποτέ θέμα νίκης," δήλωσε μια φίλη, η Σιόνεν, στο ESPN. Όπως πολλοί άλλοι, ήρθε χωρίς μεγάλες προσδοκίες για το τουρνουά. Φυσικά, ήθελαν να κερδίσει η Ουαλία, αλλά ήταν ρεαλιστές. Αντιμετώπισαν μια από τις πιο δύσκολες ομάδες, με την Ολλανδία, τους υπερασπιστές του τίτλου Αγγλία και τη Γαλλία, που θεωρούνταν επίσης φαβορί. Ακόμα και ένα γκολ ή βαθμός δεν ήταν εγγυημένος. Και αυτό ήταν αποδεκτό.
Για αυτούς, το σημαντικό ήταν να γίνουν μάρτυρες ιστορίας. Ακόμα και χωρίς νίκη, η σημασία της Ουαλίας που έφτασε σε αυτό το στάδιο δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Η επίδραση αυτού που έχει πετύχει αυτή η ομάδα θα ακουστεί για πολλά χρόνια.
Η απλή συμμετοχή σε αυτό το τουρνουά είναι ένα εξαιρετικό επίτευγμα. Η Ουαλία έγινε επαγγελματική ομάδα γυναικών το 1993, μετά από σχεδόν 50 χρόνια που το γυναικείο ποδόσφαιρο στο Ηνωμένο Βασίλειο ήταν παράνομο.
Από τότε, έχουν παίξει μόλις 246 επίσημους αγώνες. Για σύγκριση, η αρχηγός της Ολλανδίας, Σερίντα Σπίτσε, η πιο καλεσμένη Ευρωπαία παίκτρια, έχει συμμετάσχει σε 248 αγώνες μόνη της. Η Ουαλία βρίσκεται ακόμα στα πρώτα στάδια της οικοδόμησης της ποδοσφαιρικής της ιστορίας, με πολύ λιγότερο χρόνο για να αποκτήσει εμπειρία ή να αναπτύξει βάθος. Παρόλα αυτά, παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε αντιπάλους των οποίων οι παίκτες έχουν συλλέξει συνολικά πολύ περισσότερες συμμετοχές από την 23μελή Ουαλική ομάδα, δεν υποχώρησαν από την πρόκληση. Δεν φάνηκαν ποτέ σαν ομάδα που κατατάσσεται 30η στον κόσμο, όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι με τρεις από τις δέκα καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.
Κατά τη διάρκεια κάθε αγώνα τους, οι Ουαλοί φίλαθλοι ήταν απλώς εντυπωσιακοί. Αυτή η μικρή χώρα φρόντισε, τόσο πριν από το τουρνουά όσο και κατά τη διάρκεια αυτού, να νιώθει η ομάδα πραγματική υποστήριξη. Πριν από τον πρώτο αγώνα τους, οι "Red Wall" διοργάνωσαν μια αξιοθαύμαστη εμφάνιση. Περίπου 8.000 φίλαθλοι της Ουαλίας, ντυμένοι με καπέλα και κόκκινες φανέλες, πραγματοποίησαν μια πορεία που ανταγωνίστηκε ακόμα και τους διάσημους πιστούς υποστηρικτές της Ολλανδίας. Η διαδρομή 2,5 χιλιομέτρων από το κέντρο της Λουκέρνης προς το Swissporarena ήταν λιγότερο μια μετακίνηση και περισσότερο μια συναισθηματική παρέλαση αφοσίωσης και περηφάνιας.
Η προπονήτρια Ριάν Γουίλκινσον προέτρεψε τους φιλάθλους να συνεχίσουν να παρακολουθούν, όχι μόνο για τη λάμψη ενός μεγάλου τουρνουά, αλλά για κάθε αγώνα, μεγάλο ή μικρό. Είναι η δέσμευση που είναι γνωστή στους Ολλανδούς, οι οποίοι εμφανίζονται σε μεγάλο αριθμό ανεξαρτήτως των συνθηκών. Ενώ αυτό το επίπεδο κουλτούρας είναι ριζωμένο σε χρόνια παράδοσης και επιτυχίας, η ορατή υποστήριξη σε εθνικό επίπεδο θα έχει αντίκτυπο σε εκείνους που βρίσκονται στα όρια της καθημερινής υποστήριξης και μόνο για τις μεγάλες στιγμές.
Πολλοί φίλαθλοι είπαν στο ESPN ότι ήρθαν μόνο για τον πρώτο αγώνα, ενώ άλλοι είχαν κλείσει ταξίδια για ολόκληρη τη φάση των ομίλων. Κανείς δεν είχε προγραμματίσει για τους νοκ άουτ αγώνες, όχι γιατί δεν τολμούσαν να ελπίζουν, αλλά γιατί αποδέχτηκαν την σκληρή πραγματικότητα ότι η πρόκριση από μια τόσο δύσκολη ομάδα στην πρώτη τους συμμετοχή ήταν μια μεγάλη πρόκληση.
"Δεν ήταν ποτέ θέμα να φτάσουμε στους τελικούς," είπε η Σιόνεν. Αλλά σε μια ήσυχη στιγμή, παραδέχθηκε ότι ακόμα ήλπιζε για ένα θαύμα.
Αφού παρακολούθησε τον δεύτερο αγώνα της Ουαλίας – όπου η 38χρονη βετεράνος Τζες Φίσλοκ σκόραρε το πρώτο και ίσως το μοναδικό γκολ της διοργάνωσης – η Σιόνεν ανασκόπησε τη στιγμή στην κερκίδα, περιτριγυρισμένη από μουσικούς και άλλους υποστηρικτές, και δήλωσε ότι ήταν ακόμα καλύτερη από το όνειρο των νοκ άουτ. Αν και πρόσθεσε ότι η βασανιστική αναμονή του VAR για την επιβεβαίωση του γκολ ήταν μία από τις "χειρότερες στιγμές" που είχε βιώσει ως φίλαθλος.
Ένας άλλος υποστηρικτής, ο Λόιντ, είπε ότι η απόφαση να ταξιδέψει για αυτό το τουρνουά ήταν εύκολη. Είχε βρεθεί στη Γαλλία για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανδρών το 2016, όταν οι άνδρες της Ουαλίας έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Αλλά ενώ οι άνδρες εντυπωσίασαν όλους καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στον όμιλο τους (που περιλάμβανε και την Αγγλία), νικώντας το Βέλγιο στα προημιτελικά και φτάνοντας στα ημιτελικά πριν ηττηθούν από την Πορτογαλία, η αναπαραγωγή αυτής της επιτυχίας εδώ ήταν πάντα λιγότερο πιθανή. Η διαφορά μεταξύ των ανδρών της Ουαλίας και της Αγγλίας είναι προφανής, αλλά δεν συγκρίνεται με το χάσμα που χωρίζει τις γυναικείες ομάδες τους, που χωρίζονται από πρόσβαση, πόρους και επενδύσεις παρά το ότι μοιράζονται ένα στενό σύνορο.
"Θέλουμε να είναι όπως το Euro 2016," είπαν πολλοί, ελπίζοντας οι γυναίκες να μπορέσουν να μιμηθούν το παραμύθι των ανδρών. Αν και αυτό δεν συνέβη – με την αποχώρηση από τη φάση των ομίλων να φαίνεται πιθανή για αυτές τις ντεμπούτο – δεν έχει πραγματικά σημασία. Αυτό που έχουν πετύχει οι γυναίκες της Ουαλίας αυτές τις δύο εβδομάδες στην Ελβετία θα είναι εξίσου, αν όχι πιο, μεταμορφωτικό για το έθνος από την πορεία των ανδρών το 2016.
Έγραψαν ιστορία. Και ενώ η βαρύτητα αυτού που συνέβη στη Σεν Γκάλεν και τη Λουκέρνη μπορεί να μην γίνει αμέσως αισθητή, οι αλλαγές θα ηχήσουν για χρόνια. Για τα παιδιά που παρακολουθούν από το σπίτι και εγγράφονται για ποδόσφαιρο την Κυριακή, για τις ομάδες κοριτσιών κάτω των 11 που μόλις απέκτησαν νέα μέλη, για την Αδράν Πρέμιερ λιγκ που μόλις είδε αύξηση στις συμμετοχές και για την εθνική ομάδα που μόλις ξαναέγραψε τα βιβλία της ιστορίας, όλα αυτά το καθιστούν άξιο κόπου.
